alofon/o PIV1

alofono

FON Parolsono funkcianta en iu lingvo kiel variaĵo (realigo) de fonemo: la aparteno de alofonoj al fonemoj varias de unu lingvo al alia [1]; en granda parto de Ĉinio silabkomenca „l-“ kaj silabkomenca „n-“ estas alofonoj de unu sama fonemo, kaj estas malfacile por la tieaj ĉinoj distingi inter la du [2].
1. John Wells: Lingvistikaj aspektoj de Esperanto, UEA: 1989.
2. Vilhelmo ROWE: La karaktero de la ĉina lingvo kaj la sekvoj por EsperantoMonato
angle:
allophone
ĉeĥe:
alofon
ĉine:
同位异音 [tóngwèiyìyīn], 同位異音 [tóngwèiyìyīn], 同位音 [tóngwèiyīn]
france:
allophone
germane:
Allophon
pole:
alofon
rumane:
alofon
ruse:
аллофона
slovake:
alofon
ukraine:
алофон

alofona

FON Apartenanta al subfonema nivelo, rilata al alofonoj: alofonan transskribon oni kutime apartigis per rektaj krampoj, la foneman oni metas inter du oblikvoj: en Esperanto [e] kaj [ε] estas alofonoj de la fonemo /e/.
angle:
allophonic
france:
allophonique
germane:
allophonisch
pole:
alofoniczny
rumane:
alofonic
ruse:
аллофонический

administraj notoj

~a: Mankas dua fontindiko.
~a: Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.