ĥarit/o
ĥaritoj
En la malnovgrekaj mitoj, pluraj (klasike tri, poste
pli multaj) diinoj de vivoĝojo kaj eleganteco:
Aglaja, la plej juna el la Ĥaritoj
[1];
belega kiel ĥarito
[2];
Li ponardegon etendis …
kaj per la kupro ekvundis la manon diinan
Tra la kovraĵ’ ambrozia, plektita por ŝi de Ĥarittoj
[3].
Rim.:La romanoj nomis ĥaritojn „Gracioj“. La PIV-oj nomas ilin „Karisoj“.
1.
Gerrit Berveling: Dialogoj de la Dioj, Sennacieca revuo, 2021, №149, p. 55 (Finnoto).
2. Henryk Sienkiewicz, trad. Lidia Zamenhof: Quo Vadis, Ĉap. 74ª
3. Homero, tr. A. Kofman: Iliado, Kanto 5ª.
2. Henryk Sienkiewicz, trad. Lidia Zamenhof: Quo Vadis, Ĉap. 74ª
3. Homero, tr. A. Kofman: Iliado, Kanto 5ª.
- angle:
- Charites
- beloruse:
- харыты
- france:
- Charites
- germane:
- Chariten
- greke:
- Χάριτες
- pole:
- Charyty
- ruse:
- хариты