predikativ/o ^PIV1

Vortfunkcio, esprimanta kvaliton, kiun oni atribuas per helpo de verbo al subjekto aŭ al objekta komplemento: en la frazoj „la tago estas bela“, „mi fariĝis kapitano“, „vi ŝajnas malgaja“, la vortoj „bela“, „kapitano“, „malgaja“ estas la predikativoj de la subjektoj „tago“, „mi“, „vi“. en la frazoj „ne nomu min reĝido“, „oni ne povas konsideri neekzistantaj tiujn faktojn“, la vortoj „reĝido“, „neekzistantaj“ estas la predikativoj de la objektaj komplementoj „min“, „faktojn“. epiteto¹, ligverbo

Rim. 1: En Esperanto predikativo estas esprimata per nominativo (do sen n-finaĵo).

Rim. 2: Oni uzu adjektivon por predikativoj rilatantaj al substantivoj kaj substantivecaj vortoj kaj pronomoj (vidu la ĉi-suprajn ekzemplojn), kaj oni uzu adverbon por predikativoj – subjektaj kaj objektaj – rilatantaj al infinitivoj kaj „ke“-propozicioj AdE: resti kun leono estas danĝere [1]; [ambaŭ ne] trovis utile batali malkaŝe kontraŭ la fluo de tiu ĉi kolero ^BdV . Eblas ankaŭ alivortigoj, kiuj tute forigas la objektan predikativon aŭ evitas miskomprenojn AdE: [ambaŭ ne] trovis, ke utilas batali malkaŝe kontraŭ la fluo de tiu ĉi kolero, aŭ: [ambaŭ ne] trovis tion utila, batali malkaŝe kontraŭ la fluo de tiu ĉi kolero.

Rim. 3: Pri la substantiva predikativo estas ankoraŭ tro frue por difini la uzadon, kiu hezitas inter la Zamenhofa la Eternulo bonvolis fari vin Lia popolo [2] kaj la pli moderna la reĝo faris lin sia ministro . Estas cetere facile eviti la heziton, skribante: la reĝo faris el li sian ministron AdE.