Jov/o PIV1
Jovo
Jupitero1
kio estas permesata al Jovo ne estas permesata al bovo
PIV1
;
tiam venus eble alia epoko, simila al tiu, kiam ankoraŭ ne
Jovo, sed Saturno regis la mondon
[1];
Je Jovo! Saltu, Arĉjo, saltu, kaj mi pendumiĝos!
[2].
Rim.:
Ĉe esperantigo de neegalsilabaj latinaĵoj oni kutime preferas la
radikon de genitivo ununombra, kiu donas la veran, plej
kompletan (do pli longan kaj pli rekoneblan) formon. Sed
„Juppiter“ estas escepta, tiu nominativo estas pli longa, ĉar
fakte ĝi estas kuntiraĵo de honora formo (Jovo la Patro). Tiun
pli longan formon preferis Zamenhof, ĝi plu estas preferata en
Esperanto, kaj ĝi sola estas uzata por nomi la planedon
Jupitero2. Tamen por la nomo de
la dio la PIV-oj preferas la regulan formon „Jovo“, kaj en
beletro tio ofte pli oportunas.
[Sergio Pokrovskij]
1.
Henryk Sienkiewicz, trad. Lidia Zamenhof: Quo Vadis, ĉap. 27ª
2. A. Conan Doyle, tr. Darold Booton: La ligo de la rugxkapuloj
2. A. Conan Doyle, tr. Darold Booton: La ligo de la rugxkapuloj
- angle:
- Jove, Jupiter
- latine:
- Jovis
- pole:
- Jowisz
- ruse:
- Юпитер