^*kornic/o ^PV

1.

Laŭlonga, mezgranda, ĝenerale alta elstaraĵo de konstruaĵo: li faris por la altaro kradon en formo de kupra reto, sub ĝia kornico [1]. ; ĉiu konstruaĵo videblas […] kiel desegneto kun siaj detalaj pordoj, fenestroj, eĉ kornicoj, korbeloj kaj konzoloj [2].

a)

Elstara, supra, kvazaŭkrona parto de surkolonaĵo (entablemento) aŭ de piedestalo de kolono aŭ meblo.

b)

Ornama elstaraĵo inter muro kaj plafono.

c)

Randelstaraĵo de fenestro: alumetoj kuŝis sur kornico inter fajrofarilo kaj malnova fera poto [3]; sur la kornicoj de la fenestroj staris floroj ^BdV .

korbelo, listelo, modluro

2.

(figure) Mallarĝa vojeto, kiu borderas profundegaĵon flanke de monto: estis neniu vojeto, sed apenaŭ rimarkebla kornico, tute apude de la abismo ^PV .