^*kuv/o ^UV

Granda nekovrita ujo, ordinare pli granda ol sitelo sed malpli granda ol baseno, laŭforme taŭga por lavi sin sidante aŭ kuŝante en ĝi, sed ankaŭ uzata por lavi vestojn, enteni fluaĵojn por fermentado k.s.: plenigu la akvokuvojn [1]; estis tie ses akvokuvoj ŝtonaj [...], enhavantaj po du ĝis tri metretoj (80 ĝis 120 litroj) [2]; la akvo fluis kvazaŭ el kuvo (abunde) [3]; Sara jam atendis ĉe la sojlo kun kuvo da akvo, kruĉo da malforta vino kaj rozaj kronoj [4].

Malgranda kuvo, kian povas porti unu homo: sur la perono de la plej proksima domo staris la patrino de Johano kaj lavis ion en kuveto [5]. pelvo¹

Granda kuvo, en kiu homo povas bani sin: min demandis mia filino, kiu aranĝas fajron sub bankuvo „Ĉu vi ne banos vin, Paĉjo?“ [6].

Kuvo en kiu okazas baptaj akvumoj; baptujo: maldekstre estas origina malfrua gotika baptokuvo de komenco de 16-a jarcento [7].

Kuvo ordinare provizita per krano kaj elfluejo destinita al permana lavado: kiam ni ankoraŭ estis tre malgrandaj, la vazaro jam ne plu estis lavata en la bluŝtona lavokuvo, sed en emajlita pelvo [9]; en ĉiu ĉambro estas lavkuvo, sed ŝranko nur en kelkaj ĉambroj [10]. lavujo