tradukoj: fr pl ro

kojne/o ^NePiv

kojneo

1.: Dialekto de la antikva greka lingvo, kiu iĝis komuna lingvo ĉirkaŭ orienta Mediteraneo de 300 a.K. ĝis 400 p.K. proksimume: multegaj negrekoj lernis kaj uzis la kojneon [1].
2. ↝: (figure) Lingvo, kiu estis dialekto kaj iĝis interlingvo.

~o: koine, greka wspólna.

~o: limba greacă comună.

1. L. B. Ross: De Linguarum Nominibus (A Martins et al.), soc.culture.esperanto, 1996-05-16