¹ĵargon/o

1.

Socia dialekto, posedanta leksikajn apartaĵojn, sed havanta principe la samajn sistemojn fonetikan kaj gramatikan kiel la norma lingvo:

a)

Slango per kiu koncerna grupo sin apartigas, servanta kiel rekonilo aŭ simbolo: junulara, kortega ĵargono.

b)

Faklingvo: filozofia, medicina ĵargono; el la vundo (la traŭmo, se vi preferas fakĵargoni), kiun mi travivis tiufoje, mi neniam resaniĝis [1]; verkita en la angla lingvo, kiun mi bone komprenas ‐ la usonanglan komputilan ĵargonon tamen nur parte [2]; sed ni revenu al la citita merkat-informo kun ĝia komerca ĵargono [3]; samtempe, laŭ politikista ĵargono, subite videblis „ruĝa akvo“ inter la partioj [4].

c)

Kaŝlingvo, sekreta lingvo uzata por malfaciligi al la eksteruloj ĝian komprenadon: fripona, ŝtelista ĵargono.

2.

Helplingvo aŭ loka lingvo estiĝinta en interetna komunikado en limregionoj aŭ en lokoj kie amasiĝas diverslingvanoj (ekz-e en la marhavenoj) surbaze de simpligita etna lingvo kaj abunda vortopruntado: la mediteraneaj maristoj uzas ĵargonon, kie miksiĝas franca, itala kaj araba lingvoj; la popolo kreis al si ĵargonon ankaŭ internacie uzatan, kiu jam akiris nun literaturan forton, eĉ originalan poezion [5].

3.

(arkaismo) Lingvo fuŝita pro nesciado; lingvaĉo.

Rim.: Tiu senco ŝajnas al mi arkaika, kaj eble tute fremda al Esperanto. Ĝi aspektas kiel malestimo de malvastmensa pedanto rilate al la popola lingvo. PIV2 ĝin ne transprenis; eble ankaŭ ReVo ĝin ne menciu. [Sergio Pokrovskij]