^*kord/o ^UV

1.

Fadeno el bestaj intestoj aŭ el metalo, uzata en tianomaj kordinstrumentoj, kiun oni vibrigas per fingra pinĉado (ekzemple en gitaro), per plektro (en ŝamiseno), per arĉo (en violono), per bastonetoj (en zimbalono), aŭ per meĥanikaj marteletoj (en piano): apenaŭ ŝi ekfrapis la unuan kordon, ĉiuj levis la maldekstran piedon [1]; pinĉi la kordojn [2]; (figure) la propono tuŝis kordon (animan inklinon) konatan de ni ĉiuj sed de ni mem ĝis hodiaŭ ne rimarkitan [3]; (figure) la ĝis ekstremeco streĉita kordo de sentoj krevis kaj eksonigis ribelan krion ^Marta ; Mia kara, knara liro, ⫽ Ni agordu viajn kordojn [4]; kiam sur la instrumento troviĝis nur la G- kaj la E-kordoj, li komponis en la malliberejo la fame konatan muzikan interparoladon inter du geamantoj [5]; malfacile spirante Margarita ŝiris kaj martelis la kordojn [6]; „Streĉita kordo“ (poemaro de Kaloĉajo) [7]; kiom granda estas la universo, de la kordoj (el kiuj ĝi konsistas, laŭ la fizika kordoteorio) ĝis la fino de la videbla universo [8].

2.

Voĉkordo: en la laringo troviĝas la voĉaj kordoj, konsistantaj el elasta, fibra histo [9]. ĥordo

Ĉiu el ambaŭ membranaj tendenoj de gloto, per kies vibrado kaj streĉado produktiĝas la voĉo: elefantoj disponas pri tia kaŝa lingvo [per] basaj sonoj [estigataj] samkiel ĉe homoj per vibrado de voĉkordoj [10].

^MuzTerm

Netuŝata kordo de kordinstrumento, kiu pro proporcia longo resone vibras, kiam oni sonigas alian kordon. resonanco