fortun/o

fortuno

: Bona sorto: la plej juna princo volis sekvi la fratojn kaj serĉi fortunon, sed la patro ne permesis [1]; li meditis, ke ne tiel rapide ŝanĝiĝas la vento […] kiel la fortuno de malfeliĉa oficiro [2]; kun li mi partoprenos la bonan aŭ la malbonan fortunon unuvorte, […] mi estos la kunulino de lia vivo en ĉiuj ajn cirkonstancoj ^ChL; la princino edziniĝis kun la favorato de la fortuno kaj ĉar li estis bela kaj afabla, ŝi vivis feliĉa [3]. bonŝancodestino, hazardo, fato

1. Jakob Grimm, Wilhelm Grimm, trad. Kazimierz Bein: Elektitaj Fabeloj de Fratoj Grimm, La ora birdo
2. B. Prus, trad. Kazimierz Bein: La Faraono, vol. 1, Ĉapitro IV
3. Jakob Grimm, Wilhelm Grimm, trad. Kazimierz Bein: Elektitaj Fabeloj de Fratoj Grimm, Tri oraj haroj de la diablo

: Diino aŭ personigo de la ŝanco: sur la ĉapo de Fortuno ni ne estas la pinto [4]; dankon al vi, kaj malavare favoru vin Fortuno ^QuV; per kio vi […] kolerigis la Fortunon, ke ŝi vin sendis tien ĉi en la malliberejon [5]? ĉu al ŝi ne estis rezervita la rolo korekti tiun blindecon de Fortuno ^ChL; eble al vi ankaŭ ridetus Fortuno ^QuV.

: (ntr)
Prosperi, brile sukcesi pro bonŝanco: kial al li tiel fortunis, — pensis mi, — kial [6]?

6. A. Grin, trad. J. Finkel: La ora ĉeno, 2009