^*fork/o

1.

Manĝilo konsistanta el tenilo kaj plateto provizita per pluraj pikiloj, servanta por piki ion kaj levi ĝin al la buŝo: Oni metis antaŭ mi manĝilaron, kiu konsistis el telero, kulero, tranĉilo, forko, glaseto por brando, glaso por vino kaj telertuketo [1]; la ansero elsaltis el la plado kaj kun forko kaj tranĉilo en sia dorso balanciĝante ekiris sur la planko [2]; se iu buĉis oferon tiam venadis knabo de la pastro dum la kuirado de la viando havante en sia mano tridentan forkon kaj li enpuŝadis ĝin en la kaldronon aŭ en la poton kaj ĉion, kion trafis la forko prenadis la pastro [3]; (figure) fruktodona valo kiu havis formon de forko, kies dentoj estis kaŝitaj inter la ŝtonoj [4].

2.

Samforma objekto: kaj ili (forfikuloj) uzis la forkon, kiun ili havis malantaŭe ĉe la vosto por pinĉi la skarabon je lia barbo [5]; la karbujoj, la forkoj kaj la ŝoveliloj [6]; forna forko kaj sitelo ^FK ; sonforketo (diapazono).

3.

(figure) Disbranĉiĝo: forko de arbo, branĉo; vojforko (kie vojo pluiras al du direktoj); forkiĝo de komputila programo. brako, branĉo, kruco

Malgranda forko, uzata por manĝi kukon kaj similajn: sep malgrandaj teleroj, ĉiu telereto kun sia forketo [7]; sendu al mi prunte dekduon da forketoj ^DL ; ŝi fine havigis al si forketon kaj reatingis sian manĝolokon [8].

Granda forko, kun fortikaj dentoj, uzata por levi fojnon, garbon, herbofaskon kc: kiam foje leprulo venis al ni kaj volis perforte eniri en la jurton, […] la patro elpuŝis lin per forkego [9]; kolektiĝis la kamparanoj kun forkegoj, falĉiloj kaj aliaj iloj [10].

(ntr)

Disbranĉiĝi kiel forko: la kanalo disforkiĝis laŭ du direktoj; viroj normale havas pli grandajn traĥeojn kaj forkiĝantajn bronkojn [11]; riverforkiĝo [12].

Disvojiĝo: alproksimiĝis al tiu vojforko, de la alia flanko, kvar vojaĝantoj, rajdantaj sur kameloj [13]; la viro alproksimiĝis tre malrapide al la vojoforko [14]; (figure) elekti inter milito unuflanke kaj daŭra subpremado de irakanoj aliflanke prezentas ne vojforkon sed sakstraton [15].