^*admon/i

(tr)

1.  ↝

Instigi, kuraĝigi per firma parolo al ago aŭ plenumo de devo: admoni la lernantojn al diligenteco^Z ; admoni la popolojn al paco; mi ankoraŭ la lastan fojon admonas vin: laboru ĉiam en plena unueco, en ordo kaj konkordo [1]; la policano admonis la popolamason disiri^B ; mi admonas vin sekvi tiun ekzemplon; admonu vian edzon, ke li solvu al ni la enigmon, alie ni forbruligos per fajro vin [2]; tiam li admonis la disĉiplojn, ke ili diru al neniu, ke li estas la Kristo [3]; la kamentubisto admonis ŝin per (al) prudento [4]; mi scias, kial Grace (...) tiel malfacile lasis admoni sin fariĝi mia edzino [5]; admonu vin reciproke kaj edifu unu la alian [6].

2.  ↝

Admoni¹ al pli bona konduto, mallaŭdante kaj riproĉante pasintajn agojn: la instruisto admonis la lernantojn pro ilia maldiligenteco; admonu vian proksimulon, por ke vi ne portu sur vi pekon pro li [7]; [la profetoj] admonis ilin, sed ĉi tiuj ne atentis [8]; se homo ofte admonita restos obstina, li subite pereos sen ia helpo [9]; (figure) li leviĝis, kaj admonis la ventojn kaj la maron, kaj fariĝis granda sereno [10]. skoldi, averti.

Ago kaj vortoj de admonanto: oni pli facile donas admonon ol monon^Z ; al malsaĝulo ne helpas admono, nur bastono ^PrV ; eĉ mia Bub' stariĝis sen admono [11]; kvalito bona ne bezonas admonon (reklamon) ^PrV ; vorto sona estas plej admona ^PrV ; li ne povis elpeli el sia kapo strangan antaŭtimon, sinadmonon, ke lia pasia amo al Zalmuna enhavas en si ion nebonan [12]; la homaranismo [...] varbos siajn adeptojn ne per blinda kredigado, sed per admonado [13].

Admoni ne fari, admoni al la malo: la ŝajne senkulpa vorteto „aliel“ kunportas tiom da ŝanĝoj, ke oni devas strikte deadmoni de ĝia uzo [14]; vidinte lin bati knabon, vi pensas, ke vi devas lin deadmoni [15]; malgraŭ sia granda aĝo kaj nia insista deadmono li iris al la trajnhaltejo por nin atendi [16]. admoni;malinstigi, dekonsili, malkonsili.

Kvina libro de la hebrea Leĝo, parto de la Biblio, kie Dio denove admonas la Izraelidojn al sia servo.