¹deklam/i

1.  ↝

(tr)
Laŭte voĉlegi aŭ reciti, kun artisme taŭga tono: li travagadis tiujn […] urbojn, deklamante siajn versojn, por akiri vivrimedojn [1]; la versaĵo estis bonege deklamita, kaj la deklaminto ricevis grandan aplaŭdon [2]; rigardante en la profundon de ŝiaj okuloj, li deklamis malrapide kanton de Heine ^IK ; vi unu fojon deklamis parolon, — sed […] kiom mi memoras, la peco ne plaĉis al la amaso, ĝi estis tro alta por la popolo ^Hamlet ; Nolan siavice transprenis la libron kaj deklamis al la ceteraj, kaj li tre bone povis deklami [3]. interpreti^1.b, prezenti⁴

2.  ↝

(absolute) Paroli per pasie emfaza tono: Herodo […] sidis sur tribunala seĝo kaj deklamis al ili [4]; ni trenas veturilon kiel bovoj kaj ĉe tio ni multe deklamas pri sendependeco [5]. agiti^2.c, oratori, verva

Verko destinita por deklamado; peco deklamata: inter la deklamaĵoj troviĝis ankaŭ nova versaĵo, sub la titolo Okulvitroj de la onklino [6]; mi ekvidis en Libroservo de Universala Kongreso diskon kun deklamaĵoj de Nikolaj Rytjkov [7]. recitalo

Iu, kiu profesie, regule deklamas: li estas deklamisto, planante ĉiun geston, ĉiun toneton de la voĉo, li samtempe ludas per sia vizaĝo, per sulkoj ĉirkaŭ sia buŝo, per sia rigardo ^Metrop ; fine li vidas tragedion, similan al tiu, kiun li priskribis, la versfaristo sentis sin feliĉa, la deklamisto sentis sin inspirita ^QuV ; se deklamisto, anstataŭ „Ho mia kor’“, diras „Ho, kia mor’“, li ridigas la publikon ^KrB . aedo, rapsodooratoro, retoro

Ĉe foiro, bazaro ks, provi allogi la pasantojn, deklamante pri la bonaj ecoj de la vendotaĵo: ŝi estis superbona vendistino, kvankam ŝi ne sciis ekspondeklami ^KrM ; la ekspondeklamo estas malkohera kaj gurdata kun aplombo, ĉar ĝi scias precize kien ĝi celas. [8]. glori, laŭdi, pretendi², propagandi, reklami¹, varbi³