^*spec/o ^PV

1.

Klaso de vivuloj aŭ aĵoj kun komunaj karakterizaj ecoj: speco de bestoj; ĝi havis en si ian specon de flartabako [1].

2.

Karakteriza eco aŭ maniero: niaj grenejoj estas plenaj, enhavas sufiĉe da greno de ĉiu speco [2]; diversaspeca literaturo^Z .

3.

specio

(tr)

Klasi, provante atribui la ĝustajn specojn: la paketojn oni en la lastaj tagoj elprenis el la kestoj kaj specigis [3].

Alia laŭ sia speco aŭ konsisto: homgrupiĝoj, ĉu teritoriaj, ĉu profesiaj, ĉu alispecaj [4].

Bona laŭ sia speco, konsisto, propra kvalito: plej bonspeca pano [5].

Ĉia, tre diversa laŭ specoj: la popoloj de la lando venigos la komercaĵojn aŭ ĉiaspecan grenon [6]; fari ĉiaspecajn turniĝojn kaj moviĝojn en la akvo simile al fiŝo [7].

Tipa speco de homo, de tipa karaktero: tiuepoke, por mi, la mondo estis dividita en du homspecoj, la bonaj kaj la aĉaj [8].

Naskita aŭ farita el pluraj devenaj specoj: ne surmetu sur vin miksospecan veston el lano kaj lino kune [9].

Ulo de sama speco: estas en la naturo de homo, laŭ ili, agrable rilati kun la samspeculoj [10].

Aparta, surpriza, kvazaŭ per si mem estiganta propran specon: „kun siaspeca spico“ (poemaro de Raymond Schwartz) [11].

Subdivido de speco; grupo de vivuloj, kiuj apartenas al sama speco, sed iom malsimilas inter si per kelkaj negravaj karakteroj.

genro³

Tia, de tia speco, aspekto, sinteno: mi, mia kara, ne estas tiaspeca [12]!

Leksika atributo de vortoj, apartiganta subaron de la vortoprovizo laŭ iu el diversaj principoj, eventuale malpli rigoraj ol tiuj arigantaj la parolelementojn: la determiniloj formas buntan vortospecon: iuj el ili havas ĉiujn kazojn kiel „tiu“, alia havas kazojn nur plurnombre (unujn), dum tria estas tute nevaria (la artikolo); la nombronomoj estas vortospeco formita laŭ tre klara principo semantika, kiu tamen prezentas tre eklektan bildon gramatikan (kp „unu homon“ ‐ „milionon da homoj“).